Mijn 3de reis naar het dorp sinds de oprichting van Stichting MoralCompassNL in 2020.
Het werd weer tijd om een nieuw bezoek te plannen. Alleen nu zonder een werkagenda, afspraken en allerlei verplichtingen. En bewust alleen, zonder verwachtingen en in het laagseizoen om nog meer in verbinding te komen met mijzelf en de locals.
Begin december was mijn vertrek, net voor Sint zijn verjaardag máár wel tijdens het WK. Het was niet eens zo gepland, geheel toeval. Wat een ervaring! Het Marokkaanse elftal, met meerdere Marokkaans Nederlandse spelers, hebben het ver geschopt. Deze jongemannen hebben geschiedenis geschreven! Het eerste Afrikaanse land in de halve finale. En door mijn reis naar Marokko, ook nog van dichtbij mogen meemaken.
Vanuit ons gemeenschapscentrum hebben we een kijkmiddag georganiseerd voor de kinderen en vrouwen uit de buurt. In het centrum hebben we geen tv tot onze beschikking, dus moest er wel het e.e.a. worden geregeld. Uren waren ze bezig om het voor elkaar te krijgen. Je kunt namelijk niet op nationale televisie een Fifa wedstrijd bekijken zonder kabelverbinding. Jammer, want veel Marokkanen kunnen hierdoor niet naar het Marokkaans elftal kijken. Ze komen daarom veelal bij elkaar in publieke ruimtes, met name in de horeca. Om die reden heeft onze vrijwillige docent het mogelijk gemaakt om in ons gemeenschapscentrum de mogelijkheid te bieden de wedstrijd te kijken. En wij zorgde voor wat lekkers.
Al vroegtijdig druppelden de kinderen binnen. Toen ik arriveerde waren er al een groep kinderen aanwezig. Geduldig wachtend op een stoel met zichtbare spanning in hun ogen. Voor de allerkleinsten was het tijdens de wedstrijd wel lastig om hun aandacht erbij te houden. Er was altijd een oudere broer of zus die een oogje in het zeil hield. Helaas konden deze oudere kinderen niet geheel genieten van de wedstrijd. Dat deed me denken aan mijn jonge jaren als oudste dochter van het gezin waarbij ook ik al gauw als oppas werd ingezet.
Als ik de jonge kinderen zie zitten, zie ik vaak mezelf als jong kind. Ons gezin heeft ook armoede gekend en wij waren in onze jonge jaren niet omringd door volwassenen met een voorbeeldfunctie die hun netwerk voor je beschikbaar stelde. Je moet vaak je eigen pad individueel reizen: met vallen en opstaan! Ik had als kind nooit kunnen dromen dat we in het ouderlijk dorp van mijn vader zoiets moois zouden kunnen opzetten om het verschil te maken voor vrouwen en kinderen. Hoe klein het ook is. Wij zetten ons in om armoede van onderop doorbreken. En dat het zich ook nog eens zou vermenigvuldigen! Het dorp draagt de visie van onze stichting en bouwt het verder uit. Wat wil ik nog meer in mijn leven?
Het gemeenschapscentrum is op 12-12-2021 geopend en bestaat nu 1 jaar! Wat een mooi viermoment samen met de overwinning van het WK. Omringd met nationale vlaggen en goede energie. Hawla, mijn jongedame en een van leden van onze kinderraad, is sinds mijn aankomst aan mijn zijde. Oh wat is ze toch een topper, een krachtig jonge talentvol meisje dat het nog ver gaat schoppen. Zij was al snel zichtbaar en sinds de opening van het gemeenschapscentrum bij ons in beeld. Bij iedere event en opening vraagt ze of ze mag helpen. Toen we onze kinderraad gingen oprichten was zij de eerste die we vroegen om aan ons avontuur deel te nemen. Deze jongedame heeft mijn hart gestolen. Ik zie een jonge Malika, alleen dan wel een Malika die als meisje voorop durft te staan en in lead te zijn. Dat kwam bij mij op latere leeftijd. Ik werd ooit een laatbloeier genoemd door een moeder van een vriendin van mij. Ik zou eerder zeggen: een bloeier die via een omweg de reis is begonnen en nooit heeft stil gezeten!
Naast Hawla zijn er meerdere dorpskinderen die staan te poppelen om hun talenten en vaardigheden te laten zien en verder te ontwikkelen.
We hebben bijvoorbeeld een alleenstaande jonge moeder die tijdens de ramadanactie bij ons in beeld kwam. Ze woonde samen met haar 3 jonge kinderen in schrijnende leefomstandigheden. Wij zijn in samenwerking met vrijwilligers in Marokko én Nederland in actie gekomen. Deze jonge moeder is ondertussen verhuisd naar een betere woning, naast het gemeenschapscentrum, zodat de kinderen taalles kunnen volgen. Ook is er een vrijwilliger in Nederland die maandelijks haar huur betaalt. Verder hebben we ervoor gezorgd dat ze aan een betaalde baan kwam, een wasmachine, boodschappen en kleding voor haar kinderen kreeg. Natuurlijk ontbraken haar kinderen ook niet tijdens de voetbalwedstrijd.
Daarnaast hebben we ook Hoeissein. Onze tiener die ook tijdens de ramadanactie bij ons in beeld kwam. Hoeissein is een wees die helaas op jonge leeftijd zijn ouders heeft verloren. Zijn oma, die op leeftijd is en niet in staat is om te werken, heeft de zorg voor hem op zich genomen. Haar omgeving ondersteunt waar mogelijk. Door meerdere oproepen vanuit onze stichting is er een vrouw opgestaan die zich nu over hem ontfermd. `Hij en zijn oma, mogen niks te kort komen` zei ze. Deze member doneert elke maand voor hun levensonderhoud. Hoeissein kan nu opgroeien zonder zorgen. Hij kan nu eten/drinken wat hij wil, hij is onlangs lid geworden van een voetbalvereniging, heeft nieuwe kleren mogen uitzoeken en heeft zelfs een mobiele telefoon gekregen. Net als iedere tiener, ongeacht waar, wil ook dit kind meegaan met de ontwikkelingen.
Het mooie van de overwinning van het Marokkaans elftal is: dromen! Stop nooit met dromen, jaag je droom na, treedt binnen in de arena en ga het gevecht met jezelf aan om allerlei obstakels op je weg te elimineren. Hoe je innerlijk gevecht ook uitpakt, je bent altijd een winnaar zodra je weer de arena uitloopt. Elk resultaat is er een, falen bestaat niet!
Ik zeg: doen!