Door Hilde Deschrijver
Een Marokkaanse, een Nederlandse en twee Belgische vrouwen samen in een auto op weg richting Agadir…het zou het begin kunnen zijn van een of andere mop, maar dat is het niet. Het is het begin van een mooi avontuur. We zijn vrolijk want eindelijk nog eens samen, we zijn verwachtingsvol want benieuwd wat er komen gaat. Ons doel? Een feest voor kinderen in een klein dorpje in de streek van Agadir. Malika Azammad bracht hier haar schoolvakanties door want haar familie was van hier afkomstig. Nu wil ze graag dingen doen om het dorp daar wat leven in te blazen. Samen met een dertigtal studenten uit Nederland organiseert ze een kinderfeest en wij mogen daarbij helpen.
Het laatste stuk van de rit verloopt wat moeilijker. Google stuurt ons een drukke souk in en later langs een verkeersomleiding. eigenlijk mag niemand doorrijden maar we volgen toch maar dapper de Marokkaanse chauffeurs die het hobbelige baantje trotseren. En dan zijn we op onze bestemming. Een stoffig, stil en piepklein dorpje
Maar de ontvangst is groots en hartelijk. Thee en zelfgebakken koekjes, een overheerlijke tajine en intussen zo goed mogelijk proberen converseren in verschillende talen. Darija, Tachlehit, Frans, Engels en drie soorten Nederlands… het wordt een hilarische warboel en de sfeer zit er meteen helemaal in. Even onze bagage binnen gooien en dan gaan we op verkenning, met Malika als gids. Overal waar we langs komen zijn er nieuwsgierige ogen die ons volgen. De dapperste kinderen roepen ons een ‘Bonjour’ en ‘hello’ toe. Anderen blijven veilig achter moeders rokken of half verscholen in een schaduwrijk portiek. Malika toont ons de plekken van haar jeugd. Het huis van de familie, het raampje van waaruit zij stiekem de voetballende jongens bespioneerde, het pleintje waar de jongens mochten spelen maar de meisjes niet, de fontein waar water moest gehaald worden toen er nog geen stromend water was… We nemen de verhalen en de beelden in ons op zoals het dorre zand een beker gemorst water opslorpt. Blijkbaar weet intussen het hele dorpje dat er al een paar ‘gaouria’s’ of vreemden aangekomen zijn. Groepjes jongens volgens ons op afstand en een trosje pubermeisjes benadert ons schuchter.
Moe van de lange rit, en de vele indrukken besluiten we vroeg naar bed te gaan. Benieuwd wat de nieuwe dag ons brengt
Vroeg opstaan? Het was een mooi voornemen waar we ons niet aan houden. Eerst rustig ontbijten, daarna op pad naar Tiznit. de ommuurde stad ligt er een beetje slaperig bij op deze zondagochtend. Dromerig zelfs. De warmte speelt zeker een rol. We slenteren door de straatjes, doen een terrasje maar uiteindelijk moeten we vertrekken want we worden verwacht in Agadir. Vanavond ontmoeten we de studenten en hun begeleiders, we zijn allemaal heel benieuwd. Wij komen als eersten in het restaurant aan en zoeken een plekje op het terras. Recht tegenover de enige deur; een beetje eng voor de studenten die één voor één in de deuropening verschijnen. Sommigen beginnen zowaar te blozen. De jongeren laten zich blijkbaar niet afschrikken door de ongekende schotels want de feestelijke Marokkaanse maaltijd valt duidelijk in de smaak, ook bij ons. We worden wat loom door al dat lekkers, tijd om naar bed te gaan want morgen is de grote dag.
Rond de middag schijnt het dorpje plots te ontwaken. Vanuit mijn raam zie ik een stel slungelige pubers stoelen aanslepen. Onder het waakzame ook van enkele moeders mogen enkele kinderen de stoelen afwassen maar dat waakzame oog kan niet beletten dat er hier en daar met water gegooid wordt. Logisch, ik zou het ook doen want het is snikheet.
Ik zie een aantal mannen sleuren met grote tentstokken en zware tentzeilen, er wordt wat hen en weer gepalaverd, er wordt wat opgericht en dan weer neergehaald, het loopt duidelijk niet van een leien dakje. De man van Malika schiet te hulp om de boel toch in orde te brengen. Wat instructies hier, wat correcties daar en uiteindelijk staan er drie prachtig versierde Marokkaanse tenten overeind. Het programma heeft maar een uur vertraging opgelopen. Niks erg in Marokko, alleen de Europeanen maken er zich druk om. Dus ook Malika en haar man, je zou hen stereotiepe Nederlanders kunnen noemen.
Terwijl de drukte buiten verder gaat komen de studenten aan. Eerst thee en koekjes, daar kan je niet onderuit. Er volgen wat praktische afspraken over hoe de middag zal verlopen. Verondersteld wordt om te verlopen. Ik ben heel benieuwd of er iets volgens plan zou gaan
De vertraging loopt verder uit maar uiteindelijk wordt het startsein toch gegeven. Iedereen naar het feestterrein. Bij de poort worden we verwelkomd door drie jonge vrouwen in prachtige traditionele Amazigh-kledij. Ze bieden ons dadels aan en een glaasje melk , dat hoort bij een feest. Op het feestterrein speelt een orkest, de muziek zorgt direct voor een ontspannen sfeer. Eerst een kort welkomstwoord en dan leest een jongen een stukje uit de Koran. Blijkbaar is dat niet zo eenvoudig maar hij brengt het er goed van af. Pas nu kan het feest echt beginnen.
Er zijn allerlei spelletjes voorzien, van touwtje springen tot koekhappen tot eierloop of wat je ook maar kan verzinnen aan Nederlandse kinderspelletjes. Maar dat moet nog even wachten, de bewoners van het dorp hebben nog plannen
Plots zie ik een oer-Hollands meisje met melkwitte huid en blonde krullen in een Berber-outfit. Een lange Nederlandse jongen ook al helemaal aangekleed als Amazigh. Eén voor één worden de studenten omgekleed, er worden foto’s genomen, er wordt gelachen het is één vrolijke bende.
Maar spelletjes spelen? Dat zit er nog niet in. Eerst moeten alle gasten een hennatattoo krijgen. En thee drinken. En koekjes eten. En dansen, heel veel dansen. Met deze opzwepende muziek kan je gewoon niet stil staan, je moet gewoon bewegen.
Uiteindelijk wordt er toch een poging ondernomen om iets van het programma af te werken. Er wordt een touw boven gehaald om touwtje te springen. Hilariteit alom want dat lukt zomaar niet meteen. Ook niet voor de meester, ook niet voor de muzikant. Iedereen telt luidkeels mee hoeveel geslaagde sprongen er volgen en telkens iemand meerdere sprongen haalt volgt een flink applaus. Maar de muziek begint weer en één-twee-drie is iedereen aan het dansen. Jong en oud, Europeaan of Marokkaan, jongen, meisje, schoolmeester, postbode, bediende in een deftig pak, de fotograaf, één van de muzikanten, een paar papa’s… het krioelt en joelt en lacht en springt allemaal door elkaar. Er worden speeltjes uitgedeeld waar de kinderen dolblij mee zijn. Haarspeldjes, stoepkrijt, kammetjes, latjes, allerlei spulletjes die voor deze kinderen luxegoederen zijn. Vooral de tennisballen zijn een felbegeerd goed maar zelfs een simpele ballon tovert een glimlach op de gezichtjes.
Nu pas valt het me op dat alle kinderen hun allerbeste kleren aangetrokken hebben voor dit feest, alsof ze naar een huwelijksfeest gaan. Ook de mama’s hebben hun beste djellaba’s aan. Eid al Fitr (in Europa gekend, maar fout benoemd als Suikerfeest) is nog maar een week geleden dus bijna iedereen heeft net nieuwe kleren gekregen. Dit feest is duidelijk belangrijk voor het dorp.
Veel te snel is het tijd om te vertrekken. Maar eerst moeten we nog Couscous eten. De vrouwen van de vrouwencoöperatieve hebben die speciaal voor ons bereid, hij is overheerlijk. Buiten staan de kinderen in de rij voor allerlei lekkers. Het feest loopt ten einde, nog even verwend worden en het is voorbij.
Wij vertrekken, nog nagenietend. Verliep het mooi geplande feest zoals voorzien? Helemaal niet! Vertraging, wijziging van programma, verwarring…de nachtmerrie van elke Europese organisator. Maar wat een feest! Wat een sfeer! Wat een vreugde! Wat een versmelting! Dit feest zal nog lang in ieders geheugen gegrift blijven. Niet alleen in het geheugen van de kinderen en hun ouders want dit feest was misschien nog wel het allermooist en aller bijzonderst voor al degenen die aan het feest mochten meewerken. Ik vraag me af wie dit feest voor wie organiseerde. Ik voel me warm, gelukkig en dankbaar. Dankjewel Hassi Al Bagar